(ul. Kościelna 24)
Pierwsza świątynia wzmiankowana jest w 1336 r., ale zrąb obecnej budowli pochodzi z XV w. W latach 1678-90 kościół został przebudowany na barokowy. Kolejna przebudowa zakończona została w 1742 r., przy okazji powiększono nawę i prezbiterium. Przykryte kolebkowym sklepieniem z lunetami wnętrze reprezentuje typ halowy, brak jest naw bocznych. Bogate wyposażenie pochodzi przede wszystkim z okresu baroku.
Okazały architektonicznie ołtarz główny powstał w 1791 r. i jest dziełem Michała Ignacego Klahra (dziś możemy oglądać kopię wykonaną w 1901 r. przez Augusta Kleina). W jego środkowej części stoi Maryja na kuli ziemskiej, a po obu stronach figury: z lewej św. Piotr i Abraham, z prawej Dawid i św. Paweł. W zwieńczeniu znajduje się grupa figuralna przedstawiająca Trójcę Świętą, przypominającą tę z kolumny w rynku. Na bocznych ścianach prezbiterium znajdują się cztery odrestaurowane freski, przedstawiające sceny biblijne: ucztę w Kanie Galilejskiej, chrzest Jezusa, objawienie pasterzom i pokłon Trzech Króli. Pięty fresk czeka na odsłonięcie spod warstwy tynku i odnowienie, szósty został zniszczony przez budowę okna w bocznej kruchcie.
Na skraju prezbiterium, po lewej stronie stoi barokowa ambona z 1779 r., dzieło Michała Ignacego Klahra, a po przeciwnej scena Ukrzyżowania (działo Michała Ignacego Starszego), z dodaną nieco później postacią św. Marii Magdaleny. Dwa ołtarze boczne poświęcone są śś. Janowi Nepomucenowi (po lewej) i Barbarze (po prawej). W tym pierwszym zobaczyć można św. Jana rozdającego jałmużnę, w drugim scenę śmierci św. Barbary. Oba obrazy są dziełem J. Knoffelta i pochodzą z 1803 r.
Warto zwrócić uwagę na figury świętych umieszczone na ścianach nawy, obrazy drogi krzyżowej, przeniesione z kościoła ewangelickiego i na dwupiętrowy chór z organami zbudowanymi przez Junga w 1909 r.
Pierwsza świątynia wzmiankowana jest w 1336 r., ale zrąb obecnej budowli pochodzi z XV w. W latach 1678-90 kościół został przebudowany na barokowy. Kolejna przebudowa zakończona została w 1742 r., przy okazji powiększono nawę i prezbiterium. Przykryte kolebkowym sklepieniem z lunetami wnętrze reprezentuje typ halowy, brak jest naw bocznych. Bogate wyposażenie pochodzi przede wszystkim z okresu baroku.
Okazały architektonicznie ołtarz główny powstał w 1791 r. i jest dziełem Michała Ignacego Klahra (dziś możemy oglądać kopię wykonaną w 1901 r. przez Augusta Kleina). W jego środkowej części stoi Maryja na kuli ziemskiej, a po obu stronach figury: z lewej św. Piotr i Abraham, z prawej Dawid i św. Paweł. W zwieńczeniu znajduje się grupa figuralna przedstawiająca Trójcę Świętą, przypominającą tę z kolumny w rynku. Na bocznych ścianach prezbiterium znajdują się cztery odrestaurowane freski, przedstawiające sceny biblijne: ucztę w Kanie Galilejskiej, chrzest Jezusa, objawienie pasterzom i pokłon Trzech Króli. Pięty fresk czeka na odsłonięcie spod warstwy tynku i odnowienie, szósty został zniszczony przez budowę okna w bocznej kruchcie.
Na skraju prezbiterium, po lewej stronie stoi barokowa ambona z 1779 r., dzieło Michała Ignacego Klahra, a po przeciwnej scena Ukrzyżowania (działo Michała Ignacego Starszego), z dodaną nieco później postacią św. Marii Magdaleny. Dwa ołtarze boczne poświęcone są śś. Janowi Nepomucenowi (po lewej) i Barbarze (po prawej). W tym pierwszym zobaczyć można św. Jana rozdającego jałmużnę, w drugim scenę śmierci św. Barbary. Oba obrazy są dziełem J. Knoffelta i pochodzą z 1803 r.Warto zwrócić uwagę na figury świętych umieszczone na ścianach nawy, obrazy drogi krzyżowej, przeniesione z kościoła ewangelickiego i na dwupiętrowy chór z organami zbudowanymi przez Junga w 1909 r.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Będziemy wdzięczni za Twój komentarz. Pamiętaj, że każdą myśl możesz wyrazić w sposób kulturalny, jeśli tylko tego zechcesz.