(ul. Wiejska 79)
Pierwszy gotycki kościół powstał w XIII w. Ok. 1430 r. został zniszczony przez husytów, a następnie odbudowany. Po 1540 r. został przebudowany na renesansowy i w latach 1601-16 przebudowano wieżę i część wnętrz. Przed 1875 r., gdy Kahl wzniósł neogotycką nadbudówkę wieży, zakończoną iglicowym hełmem, oraz dodano kilka przybudówek.
Na wieży wisi dzwon z 1794 r. W 1552 r. kościół został zajęty przez protestantów. Stało się to za sprawą Barthala von Reibnitz, który przyjął wraz z mieszkańcami wiarę ewangelicką. W tym okresie świątynia posiadała gotycki skrzydłowy ołtarz główny. W jego centralnej części znajdował się wizerunek św. Anny z Matką Boską, Panem Jezusem i św. Jadwigą. Nad nimi był pokłon Trzech Króli przed Matką Boską i Jezusem.
Postać Matki Boskiej nakryta była welonem z materiału, który raz do roku był prany. W lewym skrzydle znajdowały się wizerunki św. Piotra, św. Pawła, św. Barbary i św. Katarzyny. Natomiast prawe skrzydło przedstawiało św. Mikołaja, św. Wojciecha, św. Dorotę i św. Małgorzatę.
W 1691 r. w miejsce gotyckiego ołtarza rodzina hr. Matuszki funduje mowy ołtarz wykonany z drewna w kolorystyce czarno-złotej.
We wnętrzu stoją dwie niezwykłe cenne rzeźby: polichromowana figura Matki Boskiej Bolesnej z ok. 1450 r. i piękna figura Chrystusa Frasobliwego z końca XVI w.
Na bogactwo wystroju wnętrza składają się: renesansowe stalle z dekoracją rzeźbiarską, złocone barokowe ołtarze i chrzcielnica, klasycystyczne organy.
W zewnętrznej ścianie zakrystii umieszczona została kamienna głowa, być może Mongoła, motyw często pojawiający się w kościołach pw. św. Jadwigi, która była matką Henryka Pobożnego poległego pod Legnicą w 1241 r. w bitwie z Mongołami.
Pierwszy gotycki kościół powstał w XIII w. Ok. 1430 r. został zniszczony przez husytów, a następnie odbudowany. Po 1540 r. został przebudowany na renesansowy i w latach 1601-16 przebudowano wieżę i część wnętrz. Przed 1875 r., gdy Kahl wzniósł neogotycką nadbudówkę wieży, zakończoną iglicowym hełmem, oraz dodano kilka przybudówek.Na wieży wisi dzwon z 1794 r. W 1552 r. kościół został zajęty przez protestantów. Stało się to za sprawą Barthala von Reibnitz, który przyjął wraz z mieszkańcami wiarę ewangelicką. W tym okresie świątynia posiadała gotycki skrzydłowy ołtarz główny. W jego centralnej części znajdował się wizerunek św. Anny z Matką Boską, Panem Jezusem i św. Jadwigą. Nad nimi był pokłon Trzech Króli przed Matką Boską i Jezusem.
Postać Matki Boskiej nakryta była welonem z materiału, który raz do roku był prany. W lewym skrzydle znajdowały się wizerunki św. Piotra, św. Pawła, św. Barbary i św. Katarzyny. Natomiast prawe skrzydło przedstawiało św. Mikołaja, św. Wojciecha, św. Dorotę i św. Małgorzatę.W 1691 r. w miejsce gotyckiego ołtarza rodzina hr. Matuszki funduje mowy ołtarz wykonany z drewna w kolorystyce czarno-złotej.
We wnętrzu stoją dwie niezwykłe cenne rzeźby: polichromowana figura Matki Boskiej Bolesnej z ok. 1450 r. i piękna figura Chrystusa Frasobliwego z końca XVI w.
Na bogactwo wystroju wnętrza składają się: renesansowe stalle z dekoracją rzeźbiarską, złocone barokowe ołtarze i chrzcielnica, klasycystyczne organy.W zewnętrznej ścianie zakrystii umieszczona została kamienna głowa, być może Mongoła, motyw często pojawiający się w kościołach pw. św. Jadwigi, która była matką Henryka Pobożnego poległego pod Legnicą w 1241 r. w bitwie z Mongołami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Będziemy wdzięczni za Twój komentarz. Pamiętaj, że każdą myśl możesz wyrazić w sposób kulturalny, jeśli tylko tego zechcesz.